De Dromenbouwer

De droom van menig slotracer is het mogen rijden op een - liefst eigengebouwde - houten baan. Een andere droom van menig slotracer is het verfraaien van het circuit en de omgeving met mooie scenery. Marc heeft beide aspecten in zijn Souterrain toegepast en het resultaat is Fe-no-me-naal, met hoofdletter F.Doorgaans ben ik niet direct van de superlatieven, maar dit meesterlijke bouwwerk kan niet anders worden omschreven. Door de muurschilderingen ademt de ruimte de Italiaanse sfeer en na het zien van de handgemaakte scenery als verkeersborden, paaltjes, bomen, huizen, bootjes, bloemetjes, verhaaltjes van figuranten, verlichting, enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts, viel ik even helemaal stil. Tussen al die scenery kronkelt een fantastisch mooie driesporige zelfgebouwde houten baan, welke ook nog eens flinke hoogteverschillen kent. Zonder iemand te kort te willen doen, kan ik gerust stellen dat van alle club- en thuiscircuits, die ik tot op heden heb gezien, dit absoluut de mooiste en meest briljante is: met stip op één!Voor de beeldvorming van de lezer zal ik trachten een ronde op deze Targa Florio te beschrijven, hoewel ik weet dat dit slechts een slappe afspiegeling zal zijn van een daadwerkelijke tour.Direct achter de zelfgemetselde loop- en tevens lichtbrug draaien de drie sporen ruim naar links om daarna langzaam te dalen. Na een kort knikje in het wegdek buigt deze wederom, maar nu stijgend naar links af. Deze stijging zet door in een vloeiende bocht om daarna bij de vlaggencombinatie opnieuw te dalen.Na nogmaals een gelijkmatige, maar ditmaal rechterbocht klimt de auto licht vanaf het grandioos gebouwde rijtje Italiaanse huizen voorzien van strobalen bij de voordeuren. De slotcar moet even kort remmen voor de scherpe bocht om het schuurtje om vervolgens plankgas te gaan ondanks de rijen bomen, welke vervaarlijk dicht aan beide kanten van de weg zijn geplaatst.Ter hoogte van de toeristen in hun Britse sportwagens, waar je overigens bijna de lak vanaf rijdt, moet je vol in de ankers. Het wegdek knikt omlaag om vervolgens na een dubbele S-hairpin zeker dertig centimeter hoger uit te komen.Het gas kan vol open voor het langste rechte deel van het circuit. De handgemaakte witte paaltjes schieten voorbij, de auto duikt even omlaag als op de Zevenheuvelenweg bij Groesbeek, stabiliseert zich, maar krijgt te maken een ogenschijnlijk onbeduidend liftend effect waar toch vooral de lage NSR Porsches moeite mee hadden.Mijn Daytona 917K belandde onder de vangrail, Marc's Ford P68 ontwortelde hierbij de dikke boom en de Energie netbeheerder mag opnieuw de lantaarnpaal gaan plaatsen en aansluiten. Na deze redelijk ruime bocht naar rechts, duikt het wegdek weer omlaag met zelfs een punt waar de bodemplaat even het asfalt toucheert.De concentratie moet op dit punt bij de rijder optimaal zijn om foutloos de 'Steffer-bocht' te kunnen nemen. Deze zit vlak voor het viaduct en is het meest listige punt van het circuit. Menig keer moest de grijper gehanteerd worden om gestrande coureurs weer in het spoor te kunnen zetten. Onder het viaduct kan nog kort volgas worden gegeven om net die laatste tiende of honderdste winst te pakken en een ronde van ruim vijfentwintig meter is afgelegd door dit bijzonder fraaie landschap.
HenkG kreeg deze zeer gevarieerde baan met al haar bochten, knikjes en eigenaardigheden opvallend snel in de vingers. Ondergetekende had toch iets meer tijd nodig, totdat ik met de voor hout geprepareerde Joest Porsche de Targa Florio rondging. Na een ronde of dertig was de meeste stof wel van de baan gereden en vlogen de tijden stukje bij beetje omlaag tot zelfs een 8.859. Dit bleek hèt nieuwe ronderecord van de baan te zijn en had ik tot grote schaamte de Dromenbouwer zelf uit een droom geholpen.Een spannende drie maal vijf minuten race volgde, waarin Marc liet zien dat hij zijn baan toch echt wel goed kende en dit vertaalde naar een nette en verdiende overwinning. Heb ik nu alles verteld en laten zien wat ik aan impressies heb opgedaan? Bij lange na niet, maar gelukkig houdt Marc ons met zijn blog op de hoogte van alle feiten en nieuwe ontwikkelingen.'Time flies when you're having fun' is niet voor niets een bekende uitdrukking en gold zeker voor deze dag. Ik denk dat ik ook namens HenkG mag spreken als ik stel dat het bezoek aan het Souterrain een onvergetelijke indruk bij ons heeft achterlaten, waarbij ik Marc en Annemarie tevens heel hartelijk wil danken voor jullie zeer gastvrije ontvangst !