J.J. Cale & Eric Clapton

'The Road to Escondido' is al een aantal maanden verkrijgbaar, maar ik blijf het één van de verrassendste albums vinden van J.J. Cale. Dat beide gitaarvirtuozen al regelmatig samen live optraden is al langer bekend en dat Eric Clapton een groot bewonderaar is van J.J. Cale is ook niets nieuws onder de zon (net als Mark Knopfler overigens). Toch was ik aangenaam verrast met deze CD in dit geval van beide heren, al was het ook al, omdat Cale de laatste jaren niet zo vaak meer de studio betrad voor nieuwe opnames.
In het tweede deel van de CD zijn bekende nummers van Cale als 'Anyway the wind blows' en 'Don't cry sister' te vinden. Erg gecharmeerd ben ik zelf van de nieuwe nummers 'Danger', 'Heads in Georgio' en 'When this war is over'. Daar waar de nummers van Cale in het verleden soms net de 1min59 haalden, omdat ze volgens Cale geschreven waren als ruw werk voor anderen, staan hier volwaardige uitgevoerde nummers. Een liefhebber van Cale zal ook direct het fraaie gitaarwerk herkennen. Qua zang ben ik niet echt onder de indruk van Clapton en is het bijna een verademing als Cale het overneemt of ondersteunt.

De CD ademt een sfeer van R&B met soms een lichte neiging Country&Western. Laid Back is altijd de juiste term als je over muziek van Cale praat, maar gelukkig schrijft hij ook - zoals ik het dan maar noem - de zg. gaspedaalplaten: héél lekker voor op de Duitse Autobahn, maar héél duur voor op de Nederlandse snelwegen.

Een voorproefje kan je beluisteren op bol.com, hoewel de geluidskwaliteit daar erg mager is (vrij hol). 'The Road to Escondido' is een top CD van J.J. Cale en natuurlijk Eric Clapton en het bewijst maar weer dat oude rotten in het vak nog altijd huzarenstukjes kunnen afleveren. Wat mij betreft smaakt dit naar meer!